Wigbert Van Lierde is altijd al een beetje een buitenbeentje geweest in de Vlaamse scene: ooit rechterhand van Jan De Wilde, dan meer dan overweldigend op eigen benen binnengekomen met “Ticket in de Nachtkastla” -nu ook alweer 28 jaar geleden-, een solocarrière, die nooit echt van grond kwam….

Dat werd allemaal netjes opgevangen door een aaneenrijging van jobs in de bands van Axelle Red, Jo Lemaire en Paul Michiels, door een verrijzenis in trio-formaat, aan de zijde van Patrick Riguelle en Kris De Bruyne, waarna alweer een tournee in diens van Kommilfoo volgde en talloze theater- en studiojobs voor brood op de plank zorgden. Aan radiosuccesjes ontbrak het Wigbert nooit echt, maar de platenverkoop, die wilde kennelijk niet vlotten. Vandaar dat we eigenlijk nooit meer een soloplaat van de meeste-gitarist verwachtten, maar kijk, hier komt ze zowaar zo goed als uit de lucht vallen en jawel, ze is mooi. Heel mooi zelfs.

Titelsong “Wij Twee” en “De Donkerste Nacht” kende ik al even van op de radio, of dat denk ik toch, maar “Duinen, “Het Grote Gelijk” en “Altijd Beter” zijn nieuw en vintage Wigbert: met heel veel gevoel voor taal geschreven, van vaak verrassende melodie voorzien en steevast vanuit theatersetting gearrangeerd. Wigbert kan natuurlijk op meer dan het halve Vlaamse muziekwereldje beroep doen en dat blijkt ook nu weer: net geen twintig muzikanten en zangers werkten mee aan de plaat, van gevestigde waarden Tom Vanstiphout tot Senne Guns, van Peter Lesage tot Sam Vloemans en van jonge wolven Vik Van Gyseghem tot Charlotte Jacobs.

Hoogtepunt van de plaat -wat mij betreft- is “De Andere Kant”, dat Wigbert schreef voor theatermaker Wim De Wulf en dat een net-niet New Orleans arrangement meekrijgt. Dat nummer staat voor mijn part symbool voor de hele plaat: dit gaat allemaal over intermenselijke relaties, over graag zien en de onmogelijkheid daarvan, van samen (willen) zijn en daar niet goed mee om te gaan, het “Onrustig Hart” van De Mens, dus, die, als het dan toch eens helemaal de goeie kant lijkt uit te gaan zichzelf influistert: “Kan Niet”. Bij “Twijfels, Twijfels” hoeft niet veel uitleg gegeven te worden: de mens is een dwaler, die altijd maar weer op zoek is naar zichzelf en naar diegene waar hij zich tevreden kan aan spiegelen. Weinigen zijn in staat om dat soort dingen zo treffend onder woorden te brengen als Wigbert, die daarbij ook nog eens een meesterlijke muzikant is.

Bij wijze van bonus bevat de plaat vier reprises van oudere songs: “Johanna/Joey”, “Het kan niet langer zo”, “Huilen naar de Maan” en “Tennis”, die allemaal uit Wigberts beginperiode dateren, worden heropgenomen met wat hij “mijn stem van nu” noemt. Zo verschrikkelijk veel is die stem niet veranderd, vind ik, al is de jongeman van toen wel wat rijper gaan klinken. De nummers blijven nochtans overeind en vormen, samen met nieuwe werk, een heel knappe nieuwe plaat van een man, die ik alle succes van de wereld toewens, maar die ik er van verdenk al meer dan blij te zijn met dat plaatsje net buiten de schijnwerpers, dat hij al bijna dertig jaar inneemt.

(Dani Heyvaert)